In zijn schoenen

Mijn zoon van 10 jaar is thuis bezig met schoolwerk (de scholen zijn dicht ivm de Corona-maatregelen). Plotseling stopt hij, wendt zich af en gaat in elkaar gedoken zitten, met een boze en gefrustreerde blik. Elk contact met de buitenwereld lijkt te zijn verbroken. Het is me duidelijk dat het niet wil lukken met zijn opdracht. Op alle vragen die ik hem vervolgens stel komt geen antwoord, hij weet het niet of haalt zwijgend zijn schouders op.

Ik merk allerlei gedachten en gevoelens op die kriskras door mijn lijf heen schieten. Het is niet de eerste keer dat hij dit gedrag laat zien en het lijkt of alle energie uit me gezogen wordt. Na 5 minuten vragen en praten ben ik al net zo boos en gefrustreerd als hij. Ik laat hem weten dat ik hem heel graag wil helpen, maar dat ik ook niet weet hoe.

Ik zoek een plek waar ik even kan ‘zijn’ met mijn gevoelens en merk op dat achter mijn boosheid eigenlijk machteloosheid en ongeduld zit. Ook merk ik dat er een oordeel is dat vindt dat hij niet moet zeuren; een grote jongen moet zijn en verder moet gaan met zijn werk. Mijn moederhart doet pijn hem zo te zien; ik wil hem helpen en tegelijkertijd voel ik me buitengesloten en klein. Door het onderzoeken en verkennen van mijn binnenwereld, merk ik dat ik rustiger wordt en weer helder na kan denken.

Ik besluit me eens in zijn schoenen te verplaatsen; Hij is (net als de rest van Nederland) al weken thuis met mijn eigen familie. Hij krijgt dagelijks veel schoolwerk waarvan de hoeveelheid en de moeilijkheid niet altijd te overzien is. Hij mist de vriendjes uit zijn klas. Hij mist de wekelijkse MTB-trainingen en de Scouting. Mijn zoon heeft dus alle reden om boos en gefrustreerd te zijn.

En het is aan mij om hem ruimte te geven zijn gevoelens te ervaren en er daarna weer voor hem te zijn. Het helpt hem om, als de bui gezakt is, zijn gevoel te onderzoeken, te benoemen en te (h)erkennen.

Meer weten? Check de website of neem contact op.